Ik geef toe dat ik in een melancholische bui ben bij het schrijven van deze blog. Ik ben moe en dus erg toe aan vakantie. Nog een paar dagen werken en de finish dus in zicht. Om oude valkuilen te voorkomen breng ik mezelf al langzaam in een lager tempo en laat ik de vermoeidheid gefaseerd al toe. Vroeger ging ik ‘gewoon’ op volle kracht door tot aan de vakantie, met als gevolg dat ik de eerste week nog niet kon genieten omdat ik nog niet geland was en dat was zonde van de vakantie.
Echt anders vakantie
Deze vakantie is sowieso anders. Het is de eerste vakantie dat ik met de caravan op vakantie ga naar Frankrijk. Het nieuwe in deze zin is ‘ik’. Met mijn ouders ging ik namelijk ook met de caravan op vakantie en ik ben al vaak genoeg zelf naar Frankrijk gereden om vakantie te vieren. Maar nu is het toch echt anders; in ieder geval qua gevoel en zeker qua sentiment.
Medio juni is mijn vader overleden en met het lagere tempo richting mijn vakantie komen ook de emoties meer boven. Niet omdat ik ze eerder wegstopte, maar er is nu meer ruimte voor. Ik heb de caravan van mijn ouders geërfd en dat verandert alles. Het is nu namelijk mijn caravan, waar die eerst van mijn ouders was. Mijn vader was er trots op, maar tot zijn eigen grote spijt kon hij er niet meer mee weg.
En nu hangt de caravan dus achter mijn auto en moet ik er voor zorgen dat alles heel blijft. Ben ik degene die onderweg de verantwoordelijkheid draagt dat we veilig aankomen en dat er goed voor het grote bezit wordt gezorgd. Die caravan staat voor alles wat mijn vader was. Avontuurlijk, handig, sociaal, trots. Bovendien kijk ik door die caravan terug op alle fijne vakanties die ik in mijn jeugd heb mogen hebben met mijn ouders. En ik wil vooral dat hij naar beneden kijkt en trots op me is. Ik wil het goed doen. Voor hem. Want ik mis hem. Heel erg…
Achter de muziek
En dan de link naar muziek. Je hebt mensen die naar de muziek, naar de melodie luisteren. Je hebt mensen die naar de tekst luisteren. En mensen die beiden doen. Ik behoor tot die laatste categorie. Ik ben een groot muziekliefhebber en kan echt diep geraakt worden door een nummer. Dat is dan ook de reden dat ik met deze blogreeks begonnen ben. Ik hoop dat ik jou een stukje kan laten meegenieten van wat mij raakt.
Ik vind het vanuit mijn liefde voor muziek leuk om van het een in het ander te rollen. En zo was ik een tijd terug ineens een afspeellijst aan het maken van countrymuziek maar dan aan de pop-kant van het countryspectrum (volgt u mij nog?). Eén van de artiesten die ik ontdekte is Brett Eldredge. Telkens als ik zijn nummer Gabrielle voorbij hoorde komen, werd ik getriggerd door zijn stem. En zo ben ik me meer in zijn muziek gaan verdiepen en ontdekte ik het nummer ‘Sunday Drive’. Sindsdien valt dit nummer in de buitencategorie van mooie liedjes voor mij. Waarom? De muziek is mooi, zijn stem spreekt me aan, hij zingt oprecht wat mij betreft en bovenal raakt de tekst me enorm.
Sunday Drive
Het nummer gaat erover dat hij vroeger met zijn ouders op zondag een eindje ging rijden en hoe ze vanaf de achterbank als kinderen niet doorhadden hoe fijn en hoe mooi het was. Dat ze daar de liefde en geborgenheid van hun ouders en van het bij elkaar zijn konden beleven.
In het laatste deel van het nummer is hij ouder en is hij het die zijn ouders meeneemt op een zondags ritje. Tussen de regels door beschrijft hij hier de kwetsbaarheid van het leven en hoe de rollen worden omgedraaid naarmate je ouder wordt. Waar jouw ouders eerst voor jou zorgden, zul je op een dag voor hen zorgen.
Wat raakt
Met het recente overlijden van mijn vader in gedachten, raakt de melancholie van het nummer me. Het gaat in eerste instantie over voor elkaar zorgen. Over kwetsbaar mogen zijn. Over genieten en zien hoe mooi en bijzonder sommige momenten waren of zijn. Dat je geluk niet hoeft te zoeken, maar dat het er soms gewoon is. En daarmee gaat het over bewustzijn en genieten.
In tweede instantie gaat het nummer ook over mijn komende zomervakantie. Waarin ik dus niet op de achterbank zit bij mijn ouders, maar mijn vader in geest met mij meerijdt. Waarin ik niet vanaf de achterbank naar hem kijk terwijl hij ons door Frankrijk rijdt, maar ik besef me dat ik die rol nu ga vervullen. Mijn kinderen kijken naar mij en nu ben ik degene die hen mag helpen om er een mooie vakantie en fijne herinnering van te maken.
De wederkerigheid van het leven. Niet diep filosofisch, maar als een vaststaand feit. Je wordt ouder en daarmee verandert je rol. Ik ben nu ‘pater familias’ en voor de mannen in mijn bloedlijn heeft dat altijd een betekenis gehad. En dat voel ik en daar ben ik trots op. Ik vind het ook een hele verantwoordelijkheid, wat het ook praktisch inhoud en betekent.
Belevingswereld
En daarmee is de cirkel van de muziek rond. Muziek mag je raken. Een zelfde nummer betekent waarschijnlijk voor iedereen iets anders. En de oorspronkelijk betekenis van de schrijver doet er ook niet toe. Je hangt er jouw eigen emotie aan doordat het wel of niet samenvalt met jouw persoonlijke smaak en het raakt wellicht jouw herinneringen in jouw belevingswereld. In deze blog heb ik je een inkijkje gegeven in de mijne bij het nummer Sunday Drive.
Hieronder een link naar een filmpje van Brett Eldredge en de songtekst. Veel luisterplezier!
https://www.youtube.com/watch?v=CzADQzEmyHk
Inspirerende groet,
Bart M. Diepenbroek
Sunday Drive – Brett- Eldredge
They didn’t ever say where we were going
We just climbed into the backseat
Eyes wide open to the picture show outside
I guess we really didn’t understand it all
Remember looking up at them in the front row
Hands touched together, almost out of sight
It’s been a long, hard week, but now the slow release
Of a Sunday afternoon
And we were only young
But they were trying hard to reach us
How was I to know
That there was something so worth keepin’?
‘Cause we were
Watching the world through an open window
Trees lined up like dominoes
This old car could find its own way home
It’s the ordinary things that mean so much
That’s where I learned it all from them
To fight, to love, to laugh again
Man, I thought we were only wasting time
Out on a Sunday drive
The sun warms your soul just like an old friend
Singing songs along that ribbon of a road
And everyone you love is sitting there so close
You’re never thinking that you’d ever get old
No, you’ll never get old
Just watching the world through an open window
Trees lined up like dominoes
This old car could find its own way home
It’s the ordinary things that mean so much
That’s where I learned it all from them
To fight, to love, to laugh again
Man, I thought we were only wasting time
Out on a Sunday drive, oh
I never said where we were going
I just helped them to the backseat
Dad just laughed and said, “Son, don’t drive too far
Your momma gets pretty tired these days”
After a few miles I guess they recognized some places
And I listened as they reminisced
About a world that they had always known
And how it’s changin’
Probably never gonna be the same again
I caught ‘em in the mirror
They were holding hands and smiling
Looking younger than they’d been in years
Oh, through all the years
And they were
Watching the world through an open window
Trees lined up like dominoes
This old car could find its own way home
It’s the ordinary things that mean so much
That’s where I learned it all from them
To fight, to love, to laugh again
Man, I thought we were only wasting time
Out on a Sunday drive
Out on a Sunday drive
Out on a Sunday drive
Out on a Sunday drive
Bron: Musixmatch
Songwriters: Steve Robson / Barry Dean / Don Mescall
Songteksten voor Sunday Drive © Notting Hill Music (uk) Ltd., Timbertrain Music, Timbertrain Music Limited