Herken je dat? Je bent iets onbeduidends aan het doen zoals zappen op tv, wat willekeurig bladeren door een krant of tijdschrift, of je gebruikt de radio als achtergrondgeluid. En dan opeens zie, lees of hoor je iets wat je raakt. Iets wat binnenkomt en je tot nadenken aanzet. Wat iets bevestigt, verwoordt en of zaken aan elkaar verbindt. Dat had ik dus gisteravond.
Ik zag acteur Antonio Banderas bij Ivo Niehe en was ontzettend getriggerd door zijn uitspraak “Ik wil niet sterven voordat ik doodga”. Wow! Hoe mooi! Wat is taal toch prachtig en wat kunnen woorden in de juiste volgorde en in het juiste verband toch veel overbrengen! “Ik wil niet sterven voordat ik doodga”…
Regie
Ook in eerdere blogs heb ik het vaak over regie gehad. Over het durven maken van je eigen keuzes en daarmee richting geven aan je leven. Wat mij betreft is dat wat Banderas hier ook zegt.
Het deed me gek genoeg denken aan een goede vriend en zijn vader in de laatste weken van zijn vaders leven. Allebei waren het geen praters. Verre van zelfs. Dus ze waren wel veel bij elkaar, maar niet met elkaar. Niet echt. Ik heb toen gezegd dat zolang je ademt, je het leven hebt. En zolang je het leven hebt, heb je de mogelijkheid en misschien wel de plicht om daar iets mee te doen. Dus ‘vriend’, jouw vader is niet dood. Praat met hem. En ‘vader’, je bent nog niet overleden, dus maak nog mooie momenten met je geliefden nu het nog kan.
Voor mij heel vanzelfsprekend allemaal. Maar is het logisch of eerlijk om dat te zeggen? Om dat te projecteren op anderen? Ik heb me in mijn vroege puberjaren al beseft (of bedacht) dat ik een realistisch optimist ben. Althans, dat vind ík dus. Ik probeer naar de goede en mooie dingen te kijken en naar wat kan. Naar de oplossingen en niet naar de problemen. Maar dan wel met het realisme dat het soms ook gewoon even ‘ruk’ is. Dat hoort er soms bij. En dat is voor mij dus allemaal heel vanzelfsprekend. Is het echter eerlijk om dat dan ook van anderen te verwachten?
Wel hopen, niet verwachten
Het antwoord heb jij nu zelf al bedacht. Nee natuurlijk is het niet eerlijk. Je mag nooit je eigen perspectief en verwachtingen projecteren op een ander. Je mag het wel hopen, maar niet verwachten. Want wat als die ander uit ander hout gesneden is? Is dat dan slecht? Denkt die dan stom? Nee, het is anders. Want voor die persoon werkt dat. En dat noemen we verschil van perspectief.
Vorige week kwamen eerlijke emoties boven in een teamtraining. De optimist vroeg oprecht aan de, in zijn ogen, pessimist wat het voordeel voor hem is om zaken zo negatief te zien en dus snel in zeuren of mopperen te vervallen? En daar ging het denkpatroon al fout. Want in de ogen van de ander was het helemaal niet zeuren of mopperen. Die heeft gewoon een grotere behoefte om wat hem dwarszit te delen met de mensen om hem heen. En hij dacht dat de optimist ook tot die innercircle behoorde. Hij ervaart het niet als mopperen, maar als ventileren. De optimist en de pessimist snappen elkaar hierin niet. En dat hoeft ook niet.
Andere bril
Soms moet je accepteren dat jij door jouw bril kijkt omdat het jouw bril is. Als de ander jouw bril opzet, dan ziet hij alleen maar wazig. Het is namelijk jouw bril. Stop dus met het willen overtuigen van de ander of het willen snappen van het gezichtspunt van de ander. Verwonder je liever over het verschil in zienswijzen. Je kunt er iets van leren wellicht en het zou je in ieder geval moeten bewijzen dat jouw waarheid niet dé waarheid is. Het is simpelweg jouw waarheid en die is voor iedereen anders. Respecteer dat en ga ermee om. En als “niet willen sterven, voordat je doodgaat” jou niet raakt, dan ben ik niet verbaasd. Dat heb jij waarschijnlijk een andere blik op die zin vanuit jouw beleving en dat is dan anders en dus even waardevol.
Inspirerende groet,
Bart M. Diepenbroek
Mooie reflectie Bart,
Wanneer we de verschillen van onze zienswijzen zouden kunnen verenigen in plaats van afkeuren.,
zouden we zoveel meer kunnen leren….