De autoreis zou iets meer dan een uur duren. Het was een te volle dag geweest en dus even geen telefoontjes maar afschakelen met muziek van mijn ‘On the road’ afspeellijst met van alles en nog wat erop.
Sommige nummers zijn vertrouwd. Anderen heb ik recenter toegevoegd en herken ik dus niet direct. Zoals dit nummer. Klinkt lekker. Aangenaam achtergrondgeluid. Ik luister met een half oor. Tot die ene zin…
“When you’re scared of living, but afraid to die”. Die zin raakt me nu net zo hard als op het moment dat ik het nummer, juist om die zin, aan de afspeellijst had toegevoegd.
Want je leeft. Of je bent dood. Maar zit er iets tussenin, vraag ik me af?
Terwijl de voorbeelden me te binnen schieten, weet ik het antwoord.
Dat mooie mens. Fantastische humor. Een talent voor het schrijven van verhalen. Worstelend met haar lichaamsomvang en langzaamaan heeft dat haar leven overgenomen. Bepaalt haar lijf wat ze wel of niet kan. Het maakt haar wereld kleiner. Ze sluit zich af en lijkt in gevecht met zichzelf. Bang om de strijd met de kilo’s aan te gaan en de regie terug te pakken.
Die ooit zo fijne kerel. Gevangen in een baan in een organisatie waar hij al jaren klaar mee is. Verworden tot de criticaster van de organisatie. Thuis mopperig want hij moet het toch ergens kwijt. En zo stompt hij steeds meer mensen af en isoleert hij zich. Terug in zijn kracht op een plek die wel bij hem past is alles wat hij eigenlijk nodig heeft. Maar ja… je hebt wat je hebt en weet niet wat je krijgt.
En zo ken ik genoeg voorbeelden. De wil om te leven is er. Maar de angst is te groot om de stap er naartoe te zetten. Om er alles en vooral geluk uit te halen. Doodgaan willen ze ook niet. En wat overblijft is een soort verduren. Is toezien hoe het leven langsglijdt zonder er echt onderdeel van uit te maken en er van te kunnen genieten.
Het is ook niet makkelijk en ik heb daarom enorme bewondering voor lef. Het lef om regie te pakken. Om er uit te halen wat er in zit ongeacht de omstandigheden, de tegenslag en de benodigde inspanning. Van mensen die de ommezwaai maken en tegen zichzelf zeggen: ‘En nou is het genoeg!’.
Ik geloof dat leven een keuze is maar doodgaan niet per se.
Maak de keuzes die je kunt. Voor jezelf. Vind jezelf dat waard als uniek mooi mens. En als je dichter bij jezelf blijft, dan kunnen anderen jou zien om wie je werkelijk bent. En je daarom omarmen.
Ik kies leven. Maak mijn keuzes vanuit mijn verantwoordelijkheid naar mezelf. Wil eruit halen wat er in zit. Ik probeer de dood zo lang mogelijk uit te stellen.
Zou trouwens een passend volgend nummer opleveren op de playlist… “Leef! Alsof het je laatste dag is…!”
Inspirerende groet,
Bart M. Diepenbroek MI
PS: Het nummer is “Above the clouds” van Paul Weller