Al luisterend naar een podcast hoorde ik de spreker meerdere keren “jouwn” zeggen, als in ‘die van jou’. Ik ken de spreker, heb hem hoog zitten. En toch had ik kromme tenen.
Een van onze klanten zegt het ook. Veelvuldig. En mijn (stief)dochters idem. Bij hen heb ik nog de neiging om het te corrigeren. Bij mijn relaties uiteraard niet.
Ik ben dan ook best een taalpurist. Kan me ergeren aan taalfouten, voor zover het niet een simpele typefout betreft. Dingen als “me huis” en “we moeten is naar…” waar het woord ‘eens’ had moeten staan. Vreselijk!
En tegelijk roept het de vraag op of het wel allemaal taalfouten zijn. Of is het de ontwikkeling van onze taal? Luister naar het Polygoon journaal van decennia geleden en je hoort een ander taalgebruik dan nu. En is dat slecht of simpelweg de evolutie van taal die van alle tijden is?
Interessant dat een initieel waardeoordeel met eigen emoties ook kan evolueren naar een ontdekking of verwondering. Evolutie. Hadden de dinosaurussen ook iets aan gehad, al was dat niet op het gebied van taal.
Die evolutie geldt op alle vlakken. Jij doet heel veel dingen nu anders dan jaren geleden. En dat is ook maar goed ook. Ontwikkel je. Ontdek. Maak fouten. Verwonder je over een verandering, vorm je mening en bepaal of je het omarmt.
Dit allemaal teruglezend vrees ik dat ook ik als ‘taaldino’ mee zal moeten in de ontwikkeling. In de ontwikkeling van onze taal. Maar vooralsnog weiger ik ‘jouwn’ te zeggen en voorlopig blijft het ‘mijn’ huis!
Inspirerende groet,
Bart M. Diepenbroek MI