Jezelf succesvol voorbij lopen: Het recept

Ach, nog even dan

Het is 20.30 uur. De adviseur van het energiebedrijf is net weg. Nog even in mijn werkkamer iets uitwerken. Ik probeer die klant toch nog even te bellen. We hebben de opdracht! Die gelijk maar bevestigen en verwerken. Oeps; toch weer 22.40 uur geworden vandaag. Naar bed. Te wakker om te slapen. Rond 23.30 uur toch in slaap gevallen om om 4.35 uur weer wakker te worden. Dralen en draaien. Mijn hoofd zit vol. Met leuke en interessante dingen, maar desalniettemin vol. Om 5.00 uur ben ik zo wakker van mijn eigen gedachten dat ik er maar uit ga. Zo vroeg op de dag is ook een lekker rustig moment om mijn bijdrage voor een zakenblad van me af te schrijven. Althans dat houd ik mezelf voor.

Waar ligt de grens

Ben ik roofbouw aan het plegen? Jazeker! Moet ik gas terug gaan nemen? Zonder twijfel! Maar hoe? Ik kan niet anders stellen dan dat de zaken ons voor de wind gaan, maar dat gaat uiteraard niet vanzelf. Daar werken we ontzettend hard voor en je moet het ijzer smeden als het heet is. Maar waar leg je de grens? Wat is het moment dat je niet meer kunt concluderen dat je te ver aan het gaan bent, maar dat dat besluit voor jou genomen wordt doordat je eigen lichaam (of geest) ingrijpt?

Ik kan het weten. Ik ben in 2008 al eens omgevallen. Te lang, te hard doorgegaan. Alle signalen van mijn lichaam genegeerd. Een longontsteking. Gewoon doorgaan. Een gebroken rib van het hoesten. En toch maar doorgaan. Leuk zo’n hoge pijngrens. Klinkt stoer dat je enige stressbestendigheid bezit, maar dat heeft ook duidelijke schaduwzijden. Het verschil tussen toen en nu is dat ik nu dingen doe waar ik m.n. energie van krijg en dat ik bovendien nu mijn grenzen wel ken en dus op tijd gepast gas terug kan nemen.

Ik heb d’r geen lol an

Wat als je ontzettend veel tijd besteedt aan dingen waar je geen energie van krijgt? Je doet ze bijvoorbeeld puur uit plichtsbesef, of omdat het hoofdkantoor heeft bedacht dat je binnen 5 dagen na maandeinde moet rapporteren. Of omdat die go-live datum van de ERP-implementatie alleen maar dichterbij komt en er moet nog zóveel gebeuren. Of omdat de organisatie en de mensen die aan jou rapporteren het van je mogen verwachten. Wat doe je dan? Je gaat door. Hoofdpijn? Niet zeuren, doorgaan! Je bent toch geen watje?! Aspirientje erin en gaan! Na de gestelde deadline komt er wel weer tijd voor ontspanning. Althans, dat houdt je jezelf voor. Maar eigenlijk weet je zelf ook wel dat die ontspanning niet komt. Dat heeft enerzijds met de nieuwe deadlines te maken die nu al voor je in de maak zijn en anderzijds met de pijnlijke waarheid dat je teveel dingen doet die je niet zo leuk vindt.

Recipy for disaster

Als je voorgaande situatie maar lang genoeg in stand houdt en het daarin zelf maar lang genoeg volhoudt, dan komt vanzelf de man met de hamer. In de ergste gevallen vallen mensen echt uit. Burnout of, als je lichaam hard ingrijpt, bijv. een hartinfarct. Een veelgehoorde opmerking bij een burnout is dan “ik ben mezelf kwijt”. En dat is een volkomen terechte uitspraak. In de situatie waarin je te lang hebt gefunctioneerd moest je heel veel aangepast of aangeleerd gedrag laten zien om te kunnen doen wat je deed. Hoe meer je daarvan moet laten zien, hoe verder je van jouw natuurlijke gedrag af komt te staan. En dat kost energie; misschien zelfs heel veel energie. Het kost meer moeite om er efficiënt en effectief in te zijn. De buitenwereld hoeft het niet eens te merken, maar jij voelt het wel. En je partner ook. Doordat je kortaf bent, of omdat je duidelijk vermoeid bent. Je zit namelijk niet lekker in je vel, maar kunt het misschien niet helemaal thuisbrengen. Dit is overigens wat wij meten met de TMA (Talent Motivatie Analyse). Wat is je natuurlijke gedrag en waar krijg je energie van.

Wees eens eerlijk naar jezelf

Hoe zit dit voor jou? Jij moet er ook heel erg hard voor werken. Krijg jij daar echter ook energie van? Of ben jij ontzettend hard aan het werk, maar niet met de juiste dingen? Als je doet wat dicht bij je hart ligt, dan zal het je waarschijnlijk energie opleveren. Dat klinkt als een makkelijke keuze, maar heb je wel altijd voldoende in beeld welke ingrediënten er nodig zijn om, zoals ik altijd zeg, ervoor te zorgen dat je staart gaat kwispelen? Probeer jij weleens vanuit het perspectief van een ander naar jezelf te kijken?

Zelf heb ik veel geleerd uit mijn eigen uitglijder in 2008 en haal ik veel nieuw of hernieuwd zelfinzicht uit de Management Reflectie en TMA gesprekken met andere professionals, ondernemers, managers en bestuurders. Waar lopen zij tegenaan? Hebben zij voldoende in beeld waar ze energie van krijgen en doen ze de dingen die daarop aansluiten? Doen ze wat ze doen omdat ze het doen, of is het een bewuste keuze? En jij? Wat is jouw antwoord op deze vragen?

Inspirerende groet,

Bart M. Diepenbroek

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.