Ik schrijf al jaren blogs. De inspiratie vindt mij en ik schrijf de blog dan op hoofdlijnen in één keer uit; het rolt bijna automatisch uit mijn pen. Daarna even laten bezinken, nog wat punten en komma’s wijzigen en klaar.
Deze blog is anders tot stand gekomen en in de loop van dagen geschreven. En dat is in lijn met deze hele week. In mijn vorige blog “Wat doe jij in het oog van de storm” had ik het erover dat er veel gebeurd is in het afgelopen jaar. Om dingen een plaats te geven, heb ik ervoor gekozen om een kleine week 1-op-1 coaching te gaan ervaren in het buitenland. Out-of-the-box, deepdive en vooral out-of-the-comfortzone.
Het begint er al mee dat ik de regie loslaat. Althans voor mijn gevoel. Ik heb me overgegeven aan Rinze, de coach, en laat hem onderwerp, volgorde en activiteit bepalen. En dat levert me verrassend genoeg gelijk veel op. Ik sta volledig open om hem te horen, zijn vragen te beantwoorden en om de reflectie met mezelf daarop aan te gaan. Daarmee is de eerste ochtend gelijk diepgaand. De middag ga ik alleen aan de wandel en kijk ik waar het pad mij brengt en wat mijn gedachten opleveren. Ik probeer de emoties die me in de weg zitten op te zoeken en ‘te laten gebeuren’, maar dat blijkt best moeilijk om vast te houden. De avond houden we vooral ontspannen. Morgen verder.
Al bij het ontbijt op woensdag raken we iets aan. Ik voel dat ik in een flow en in een bubbel zit en ik kies ervoor om daar in te blijven. Het vol aan te gaan. Een familie-opstelling brengt pijnlijk in kaart hoe ik het gezin en mijn positie daarin vroeger ervaren heb. En vervolgens brengen we dit terug naar mijn interne kind. Wat vond kleine Bart hiervan? Hoe voelde hij zich en wat had hij nodig? En daar raakt het me. Ik ga ontspannener naar bed dan de voorgaande avond. We komen ergens.
In mijn droom, vroeg op de donderdagochtend, maak ik een grap en er wordt om me gelachen. Ik besluit dat dit het moment is om wakker te worden. Wakker worden met het gevoel van erkenning en waardering. Ik mag er zijn. Onder de douche ga ik naar mijn interne kind. Ik zeg hem dat het oké is. Dat hij er mag zijn. Dat hij zichzelf mag zijn en dat hem niks gebeurd. Ik sta achter hem en bescherm hem. Het is oké. De tranen komen gelijk, maar het voelt ook veilig. Het is geen verdriet. Het is troost en opluchting. Ik sta er niet meer alleen voor. Er is iemand die echt om me geeft, die me echt ziet en hoort en die er onvoorwaardelijk en oordeelloos voor me is. Zonder belang en altijd, want dat ben ik zelf.
We proberen hypnose. Ik ga terug naar momenten in mijn jeugd die ik me jaren niet meer herinnerd heb. Ook nu kost het me moeite om bij momenten te komen. Ik ben weer bij mijn vader op het moment van zijn overlijden. Ik beleef mooie en verdrietige momenten. En al die tijd waakt Beau, de hond van Rinze, over me. Geeft troost en zorgt voor luchtigheid.
We hebben de donderdagavond en vrijdagochtend nog. Maar het hoeft niet; Rinze en ik concluderen dat we klaar zijn. Er is onderzocht wat onderzocht moest worden en gezegd wat gezegd moest worden. Ik ben diep gegaan en heb veel geleerd. Pijn gevoeld en uiteindelijk meer innerlijke rust teruggevonden. Ik weet wat de oorsprong is van veel emoties en zie mijn verleden, en de thema’s daarbinnen, nu eerlijker en helderder. Ik ben niet klaar, maar wel goed op weg.
Bovenal mag ik zijn. Ik hoef niet te vluchten of te overleven. Ik mag gewoon leven. Ik hoef me niet meer te bewijzen. Ik heb al bewezen dat ik er toe doe. Ik ben. Ik heb positie van mezelf. Ik ben er voor en met mezelf. En dat is goed en genoeg. De rest is extra en moet toevoegen.
Met een relaxed gevoel stap ik vrijdagmiddag het vliegtuig in en ga ik naar huis. In mijn eigen bed droom ik die nacht over een discussie met mijn vader. Ik ben ontzettend fel in het hem duidelijk maken dat ik zijn standpunt in deze discussie niet ga omarmen. Nooit! Zo fel, dat ik er wakker van wordt. Mijn eerste reflex is aan iets anders (leuks) proberen te denken. Maar dan besef ik me dat ook dit met mijn innerlijke kind te maken kan hebben. Mijn gevoel zegt met de puber. Die wil niet conformeren, maar zijn eigen pad volgen. Ik ga naast mijn puber staan en prijs hem: “De felheid mag misschien wat minder, maar goed gedaan jochie. Stand your ground.”
Het voelt goed. Mooie week. Ik heb Rinze omgedoopt tot Berggoeroe en Beau tot hulphond en ze allebei toegevoegd aan Joop & Jeau. Dankbaarheid is de dominante emotie. Voor de reflectie en inzichten. Voor de openheid en mooie gesprekken. Voor de betrokkenheid maar ook voor de lol. Mijn innerlijke kind en ik gaan verder met leven. Het is goed. Ik mag zijn.
Inspirerende groet,
Bart M. Diepenbroek
PS: Wil je ook zo’n deepdive out-of-the box ervaring met Rinze beleven? Ik breng je graag in contact!