In mijn pubertijd vond er een gesprek met vrienden plaats over of je een optimist of pessimist bent. Ook toen had ik al een filosofische inslag en mijn conclusie was na lang nadenken dat ik een optimistische realist ben. Ik zie meestal de kansen en het licht aan het eind van de tunnel. Ik geloof in eigen regie op zaken en daarmee in de maakbaarheid van veel. Niettemin gebeuren er soms dingen die je niet in de greep hebt, of zoveel dingen tegelijk dat regie voeren niet meer te doen is.
Recent zat ik in het oog van de storm. Er was over een periode van maanden zoveel gebeurd dat ik het niet zomaar meer kon wegzetten. En de ‘klappen’ bleven steeds maar weer komen. Er tegen vechten zou me uitputten en zou me dan weerloos maken bij een eventuele volgende klap. In ons gezin was vroeger het devies altijd “mond dicht, kop tegen de wind in en doortrappen”, maar ik was onderhand te moe om door te trappen. Bovendien komt er een moment dat het ook onnozel wordt om door te trappen. Je kunt het blijkbaar niet altijd winnen van de storm.
Als de storm sterker is dan jij aankunt, dan moet je wellicht schuilen. Stilzitten en wachten tot de storm overwaait. Klinkt echter gemakkelijker dan het is. Daarmee geef je de regie uit handen aan… Ja, aan wat eigenlijk? Het lot? De kosmos? Ik heb geen idee, maar uiterst oncomfortabel is het wel. En hoe kom je er weer uit? Mijn neiging is om daar heel hard aan te gaan werken. Maar wat is “daaraan”? Met moeite probeer ik er overheen te kijken en alles te scheiden in ‘deelproblemen’ en probeer ik ze stuk voor stuk te tackelen. De onrust neemt hierdoor niet per se af, maar het geeft iets meer gevoel van regie.
Mijn beste vriendin kwam met een derde optie die ik zelf nog niet had bedacht. Waarom laat je je niet meevoeren met de wind? Met nieuwsgierigheid kijken naar waar die je heen voert. Klinkt als een andere kijk en een fris alternatief. In ieder geval in beeldspraak. Want mijn eerste gevoel is dat ik ook dan geen regie kan voeren (I know; it’s a thing). Hooguit op hoever ik me mee laat voeren. En misschien is dat genoeg regie. Stof tot nadenken…
Wellicht is er niet één route die je moet bewandelen, maar moet je per ‘deelprobleem’ kiezen welke optie het beste past. Het levert je in ieder geval een hoop denkwerk op en ook dat is vermoeiend. “Alles sal reg kom” zeggen ze in Zuid-Afrika, oftewel alles zal uiteindelijk goed komen. Als optimistische realist weet ik dat ook wel. Eerder en sneller zou in dergelijke situaties echter heel welkom zijn.
Hoe ga jij om met een storm? En waar zit voor jou de grens van wat je aankunt? Wat is je natuurlijke reactie op tegenwind? En welke opties zie jij om ermee om te gaan? Het leven blijft één grote leerschool!
Inspirerende groet,
Bart M. Diepenbroek