Met blijvende verbazing hoor ik al een half jaar mensen reageren op mijn liefdevolle scheiding van mijn ex-vrouw. Men het vindt het bijzonder dat wij zonder ruzie en gedoe tot een trieste en pijnlijke keuze zijn gekomen. Er is veel liefde en verbinding, maar we blijken helaas niet elkaars levenspartner.
Mijn verbazing komt voort uit de conclusie dat vechtscheidingen schijnbaar normaal zijn in de ogen van velen. Bij privérelaties, maar ook bij zakelijke relaties. Als het niet meer werkt, dan maak je elkaar uit voor rotte vis, vecht je elkaar de tent uit en doe je er alles aan om de ander dwars te zitten en er zelf maximaal gewin uit te halen. Al dan niet over de rug van kinderen en omgangsregelingen.
Sorry. Ik ben blijkbaar ‘the odd one out’. Ik geloof er niet in. Je bent met liefde (hoop ik) ergens ingestapt, hebt daar met liefde (hoop ik) ingezeten en één van jullie (of beiden) komt tot de jammerlijke conclusie dat het niet meer gaat. Die pijn moet niet leiden tot vechten maar tot een constructieve oplossing: Liefdevol loslaten.
Wat veroorzaakt dan het vechten? Je afgewezen voelen. Frustratie dat het niet gelukt is. De druk die te ver is opgelopen omdat jullie te lang zijn doorgegaan. Onvermogen om er open over te communiceren. Verdriet die wordt omgezet in boosheid. Pijn wellicht om de ontrouw van de ander. Maar al die emoties liggen toch echt bij jezelf. Jij bepaalt, ook los van de reactie van de ander, hoe jij er mee omgaat. En ja, dat is heel lastig als de ander in de vechtmodus gaat. En dan nog bepaal jij jouw reactie.
Ik pleit dus voor een nieuw normaal. Voor liefdevol afscheid nemen. Loslaten door te omarmen. Elkaar het leven zonder elkaar te gunnen. Grow up and move on.
En @DanielleGlasmeier, zodat iedereen het weet: Helaas niet meer mijn vrouw, maar wel mijn vriendin. Ik houd van je en ben immens trots op je. En dat is niet raar; dat is heel fijn!!
Inspirerende groet,
Bart M. Diepenbroek